Ο όρος “μπλε ώρα”, που προέρχεται από το “La hora azul” στα Ισπανικά ή “L’Heure Bleue” στα Γαλλικά, είναι το χρονικό διάστημα πριν από την εμφάνιση του ήλιου που ανατέλλει ή αμέσως μετά τη δύση. Η μπλε ώρα είναι ευρέως γνωστή για τους ρομαντικούς συνειρμούς και την εκπληκτική οπτική ποιότητα που χαρίζει σε δραματικές σκηνές στον κινηματογράφο και τη φωτογραφία.
Είναι η στιγμή που ο ουρανός έχει ως επί το πλείστον μια βαθιά μπλε απόχρωση και το φως είναι αρκετά απαλό για να τονίσει τις περισσότερες από τις σκοτεινές περιοχές της σκηνής, χωρίς να χρειάζεται επιπλέον πηγή φωτός. Αυτό οφείλεται στη σκέδαση Rayleigh, που είναι ο διασκορπισμός του φωτός μέσω σωματιδίων μικρότερων από το μήκος κύματος του ορατού φωτός – η ίδια διαδικασία που κάνει τον ουρανό γαλανό.
Όταν ο ήλιος φτάσει στις έξι μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, δεν φωτίζει πλέον απευθείας το έδαφος αλλά την ανώτερη ατμόσφαιρα. Αυτό το φαινόμενο αποκαλείται «πολιτικό λυκόφως». Στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, το κόκκινο φως, το οποίο έχει μεγαλύτερο μήκος κύματος σε σχέση με το μπλε φως, περνάει μέσα από την ατμόσφαιρα κατευθυνόμενο προς το διάστημα, ενώ το μπλε φως σκορπίζεται και διαχέεται.
Το πρωί η μπλε ώρα είναι λίγο πριν από τη χρυσή ώρα στην αρχή του πολιτικού λυκόφωτος, δηλαδή περίπου 30 λεπτά πριν από την ανατολή του ήλιου. Το βράδυ η μπλε ώρα ξεκινά στο τέλος του πολιτικού λυκόφωτος, αμέσως μετά τη χρυσή ώρα, και ξεκινά περίπου 10 με 15 λεπτά μετά τη δύση του ήλιου.